ਨੌਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਪਿਤਾ ਮਹਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਨੇ,
ਬਿਰਾਦਰੀ ਇਕੱਠੀ ਕਰਕੇ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੂੰ ਜਨੇਊ ਪਵਾਉਣ
ਲਈ ਕਿਹਾ, ਬਾਲ ਨਾਨਕ ਨੇ ਪੰਡਿਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹਕੇ ਕਿਹਾ
“ਇਹ ਕਿਉਂ ਪਾਉਣਾ ਹੈ ? ਜਨੇਊ ਉਹ ਪਾਊਂ ਜਿਹੜਾ ਹਮੇਸ਼ਾ
ਲਈ ਆਤਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹੇ, “ਦਇਆ ਕਪਾਹ, ਸੰਤੋਖ ਸੂਤ,
ਜਤੁ ਗੰਢੀ ਸਤ ਵਟ” ਧਾਗੇ ਦਾ ਜਨੇਊ ਤਾਂ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਹੀ ਰਹੇਗਾ
